สำหรับผมสถานที่แห่งนี้เป็นเหมือนสถานที่บันทึกเรื่องราวดีๆ เมื่อครั้นวันวาน ดังนั้นพอได้กลับมาเที่ยวอีกครั้ง ผมจึงได้แต่นั่งนิ่งๆ คิดถึงเรื่องราวเก่าๆ และเดินเก็บรูปภาพสวยๆ ไปเรื่อยๆ ประโยคบางประโยคผุดขึ้นมาในหัวสมองนั้นคือ “คนเราไม่ลืมไม่มี มีแต่จะลืมช้าหรือลืมเร็ว”
มาฟังประวัติโดยย่อของ ทัชมาอาลกันดีกว่าครับ ทัชมาอาลเป็นสุสานหินอ่อนขนาดใหญ่ที่สวยงามสมบูรณ์ตั้งอยู่ริมฝั่งแม่น้ำยมนา เมืองอักรา ทัชมาฮาลสร้างขึ้นมาในคริสต์ศตวรรษที่ 17 เมื่อประมาณค.ศ. 1630 - 1652 ใช้เวลาก่อสร้าง 17 ปี ใช้เวลาตกแต่ง 5 ปี รวมเวลาทั้งหมด 22 ปี ใช้งบประมาณก่อสร้างประมาณ 30 ล้านรูปี โดยพระเจ้าชาห์ เจฮัล กษัตริย์แห่งราชวงศ์โมกุล เพื่อเป็นอนุสรณ์แห่งความรักที่มีต่อพระมเหสีมุมตัส สุสานทัชมาฮาลสร้างด้วยหินอ่อนสีขาวเป็นรูปโดมตามแบบสถาปัตยกรรมเปอร์เซียสูง 61 เมตร ตั้งอยู่บนฐานสี่เหลี่ยมที่มีความกว้างด้านละ 95 เมตรหนา 5 เมตร มีหอคอยยอดแหลมสูง 95 เมตร ตั้งอยู่ที่มุมของฐานประจำ 4 ทิศ ใช้คนงานในการสร้างประมาณ 22,000 คนควบคุมการสร้างโดย อัสตาด ไอซา สถาปนิกในสมัยนั้น
ท่านมหาตมะคานทีเคยให้นิยามเกี่ยวกับสถานที่แห่งนี้ว่า เป็นปฏิมากรรมแห่งการสังเวยชีวิตผู้คนอันหลายหมื่นแสนคน ความงดงามที่เต็มไปด้วยเสียงร่ำให้ ความทุกข์ทรมารอันแสนสาหัสของพวกทาส มีวัตถประสงค์เพียงเพื่อสรรค์สร้างอนุสรณ์สถานแห่งความรักที่ราชามีต่อชายา อืม.....มันเป็นเรื่องน่าคิดเหมือนกันนะ
ผมชอบประสาทหลังนี้มากกว่าประสาทสีขาวที่ทำด้วยหินอ่อน เหตุผลเพราะมันเงียบสงบมากเวลาลมพัดผ่านบานประตูเราจะได้ยินเสียคล้ายๆบทเพลงจากธรรมชาติที่ไพเราะมากๆ ยิ่งเวลาแสงอาทิตย์กระทบกับประสาทหินสีน้ำตาลมันช่างงดงามจริงๆ งามเกินกว่าถ้อยคำทางภาษาจะบรรยายได้
ทุกลายละเอียดถูกสร้างสรรค์ด้วยความตั้งใจ เฉกเช่นความรู้สึกอันละเอียดอ่อน และซับซ้อนของมนุษย์ผู้เต็มไปด้วยความทรงจำ
เรื่องราวของความรักเกิดขึ้นที่นี่และสิ้นสุดลงที่นี่เช่นกัน.....ปราสาทสีดำไม่สามารถปรากฎเคียงคู่กับปราสาทสีขาวได้มันคงเป็นเพียงตำนานถูกเล่าขานจากคนรุ่นหนึ่งสู่คนรุ่นหนึ่งต่อไปเรื่อยๆ
หรือมันอาจจะเป็นได้แค่ความทรงจำที่น่าจดจำ แต่ทุกย่างก้าวที่ได้มาเหยียบสถานที่แห่งนี้อีกครั้งมันทำให้ผมคิดถึงใครบาง คนจัง "ทัชมาฮาล"
โบกมืออำลาคุณพระอาทิตย์ที่กำลังจะลับขอบฟ้าที่นี่......ทัชมาฮาล
